ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΤΟ ΤΡΑΓΙΟ: Φεβρουαρίου 2011

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Εν αναμονή.

Από ανακοίνωση της "Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής":

"Η αστυνομική ηγεσία κάνει καθημερινά το σταυρό της, έως ότου τουλάχιστον περάσουν οι ετήσιες κρίσεις, για την αποφυγή ακραίου συμβάντος που μπορεί να αποφέρει θύμα από την πλευρά των διαδηλωτών."

Σταυροκοπιούνται, αλλά μόνο μέχρι να περάσουν οι ετήσιες κρίσεις, μετά χεστήκαμε κιόλας να σκοτώσουμε κάνα διαδηλωτή.
Γαμώ?
Τέλειο!

Και βέβαια ο νεκρός μπορεί να είναι μόνο από την πλευρά των διαδηλωτών.
Να είναι καλά οι πλαστικές σφαίρες, οι κρότου λάμψης, οι ευθείες βολές με δακρυγόνα, οι εμβολισμοί με μηχανές και φυσικά το ολ τάιμ κλάσικ ξύλο με ανάποδα ρόπαλα στο κεφάλι (όλο και κάτι θα ξεχνάω, σόρρυ).

Την τελευταία φορά ο πολύδωρας δήλωσε πως "τι θα γίνει αν κάποιο όργανο που δέχεται επίθεση με πέτρες, καδρόνια και μολότοφ, τραβήξει το όπλο του?" (ή κάπως έτσι) και δεν πέρασε μεγάλο διάστημα που είχαμε τον Γρηγορόπουλο νεκρό. Νομίζω 3 χρόνια το πολύ. Χωρίς καν τις προϋποθέσεις που έθεσε η μεγάλη αυτή πολιτική μορφή.

Τώρα πόσο να περιμένουμε μέχρι να πέσει νεκρός κάποιος διαδηλωτής?
Δεδομένων και των οικονομικών-κοινωνικών συνθηκών μάλλον θα είναι πολύ πιο σύντομο.
Αλλά ας μη βιαζόμαστε, έχουν προτεραιότητα οι απεργοί πείνας...σωστά?
Ολόσωστα!

Τα φέρετρα θα είναι μία ευγενική προσφορά όσων καταδικάζουν την βία από όπου κι αν προέρχεται...

Μέχρι τότε βέβαια μπορούμε άνετα να γεμίσουμε τις φυλακές με πολιτικούς κρατούμενους... και χωρίς να έχουν κάνει κάτι, απλά επειδή είναι αναρχικοί, λέω εγώ τώρα.
Τι, δε με πιστεύεις?
Ρώτα τον Χρήστο και την Fee αν θες.

EDIT: Και να μην ξεχνάμε και τον Άρη.

Φτάσαμε σύντροφοι:

"Οι μέρες είναι φυλακές... ο χρόνος είναι πανικός... η πόλη είναι ασφυκτική..."