Λοιπόν, με όλη αυτή τη χαρούμενη ατμόσφαιρα αισιοδοξίας να μας πλαισιώνει, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το ξαναγυρίσω στα κλινοσκεπάσματα πολιτικού περιεχομένου (όχι απαραιτήτως πως νοιάζει κάποιον, πως διαβάζει το βλογ κόσμος και ντουνιάς ή πως θα καταφέρω κάποια τεράστια τομή στην πολιτική αντίληψη κάποιου/ας, αλλά περισσότερο ως μέτρο αυτοπροστασίας στο τέλμα των σόσιαλ μίντια -στο οποίο δε θέλω να βουτήξω- και των όσων εκεί γράφονται). Κι ενώ πριν ήταν μάλλον εντελώς μάταιη και ανούσια η όποια επιχείρηση επισήμανσης του προφανούς -ήταν ήδη προφανές για όλους-, σήμερα η ανάδειξή του, είναι μάλλον ουσιαστικότατη. Είναι πηγή αντιπαράθεσης και σημαντικό κομμάτι του αγώνα, ειδικά όταν το προφανές λόγω κεκτημένης ταχύτητας, αισιοδοξίας, αλλαγής της σκατίλας κτλ κτλ χάνεται πίσω από κάποια θολή αριστερίλα αναπόδεικτη τω έργω.
Λοιπόν, για να μην ξεχνιόμαστε και να μην τρελαινόμαστε:
1.Ας μην παρεξηγείται ο κόσμος (ενδεχομένως και σύντροφοι) με τον οποίο (ίσως και να) βρεθήκαμε/θα βρεθούμε στο δρόμο αν ο αναρχικός χώρος (και όχι μόνο) δε συμμερίζεται τη χαρά του, κι αν αντιθέτως είναι σε θέση επίθεσης απέναντι στην νέα κυβέρνηση. Αυτή ήταν είναι και θα είναι η θέση της αναρχίας: ενάντια στην εξουσία κάθε είδους, κρατική ή οικονομική. Αν κάποιος νομίζει πως υπάρχει χώρος για υπαναχωρήσεις είναι γελασμένος.
2.Φυσικά και θα εκμεταλλευτούμε όποιο κενό αφήνει η εξουσία για να επιτύχουμε τους στόχους μας.
3.Εξίσου φυσικά μπορούμε και αντιλαμβανόμαστε τη διαφορά στη διαβάθμιση της βαρβαρότητας του κράτους, δεν θα ισχυριστούμε ποτέ ότι η χούντα είναι το ίδιο με τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά εκεί που κάποιοι βλέπουν χαραμάδες ελευθερίας εμείς βλέπουμε το πλαίσιο της βαρβαρότητας. Και αυτό είναι που θέλουμε να γκρεμίσουμε, από αυτό να απαλλαγούμε... ακόμα κι αν διακρίνουμε αγνές προθέσεις πίσω από τους "διαχειριστές" της βαρβαρότητας αυτής (sic).
4.Οι εύκολες και ανέξοδες κινήσεις προς συγκράτηση ψηφοφόρων και αριστερού ακροατηρίου που ακόμα και εσωκομματικά είχε αρχίσει τις χριστοπαναγίες για τις συνεργασίες και τις υπαναχωρήσεις από πλευράς σύριζα, δεν πρέπει να μας εντυπωσιάζουν, να αναπτερώνουν τις ελπίδες μας, να απονευρώνουν τη δράση μας. Τα κάγκελα που βγάλανε μπροστά από τη βουλή ή η ακύρωση λειτουργίας των φυλακών τύπου γ όχι μόνο είναι εύκολες και ανέξοδες κινήσεις, αλλά και μεταφέρουν στο μέλλον αναπόδραστες συγκρούσεις και (επανα)προσεγγίζουν εξευμενίζοντας (κερδίζοντας πολιτικό χρόνο και συμπάθεια), το αριστερό ακροατήριο... που ίσως και να είναι το μόνο που μπορεί να γλυτώσει την κυβέρνηση από τις σίγουρες νεοφιλελεύθερο-ακροδεξιές επιθέσεις που θα δεχτεί είτε επιχειρήσει το ελάχιστο των ήδη ελάχιστων υποσχεμένων, είτε όχι.
5.Αν κάποιος πιστεύει πως θα γυρίσουμε στην ευμάρεια και την επανάπαυση του καταναλωτισμού ή στη μακαριότητα της ιδιώτευσης και του ατομικισμού που διέκριναν μέχρι το 2010 την ελληνική κοινωνία σφάλει για πολλούς λόγους:
α)Αναρχικοί (και γενικότερα αγωνιστές του αντικαπιταλιστικού χώρου -κομμουνιστές, αυτόνομοι, ανένταχτοι) υπήρχαν στα κινήματα και στους αγώνες από πολύ νωρίτερα από το 2010, δεν εφησυχάστηκαν τότε, δεν θα εφησυχαστούν και τώρα. Θα υπάρχει πάντα κόσμος που ο εναλλακτισμός και η σιωπή με αντάλλαγμα ξεροκόμματα του παραγόμενου πλούτου δε θα του είναι ποτέ αρκετά.
β)Ο καπιταλισμός έχει πάψει να είναι διαχειρίσιμος όπως τον ξέραμε. Τα κευνσιανά μοντέλα διαχείρισης του καπιταλισμού είναι καταδικασμένα, και πεπερασμένα, όσο και όπως κι ο ίδιος ο καπιταλισμός.
γ)Η φασιστική άνοδος και ο φανερός εκφασισμός μέρους του κοινωνικού σώματος δημιουργεί συνθήκες αλλά και ανάγκες αγώνα. Αγώνα για να περάσουμε πάνω από τις φασιστικές κουράδες, και αυτό δεν έγινε ποτέ μέσω των κυβερνήσεων. Δεν γίνεται να είναι οι κυβερνήσεις αυτές που θα αναλάβουν τον αντιφασισμό, αυτή είναι μία χαμένη υπόθεση. Κι αντιφασισμός χωρίς επίθεση στις συνθήκες που τον γεννά (καπιταλισμός) δε νοείται. Δεν υπάρχει καλός και κακός, επιτυχημένα ή αποτυχημένα διαχειρίσιμος καπιταλισμός (αποκούμπι του οποίου είναι και ο φασισμός).
δ)Δεν υπάρχει κοινωνική ειρήνη: Η κοινωνία ακόμα χωρίζεται σε τάξεις και τα συμφέροντα των λίγων εξακολουθούν να πατάνε το λαιμό των πολλών.Ο μπάτσος είναι ακόμα μπάτσος. Ο δικαστής είναι ακόμα δικαστής. Ο στρατιωτικός είναι ακόμα στρατιωτικός. Ο παπάς είναι ακόμα παπάς. Και όλα αυτά ως φυσική εξέλιξη και συνέχεια μέσα στο κράτος.(ειδικά στο ελληνικό κράτος που από το φασίστα μεταξά, μέχρι τον ακροδεξιό σαμαρά δεν εκδημοκρατίστηκε ποτέ, αμετακίνητα στη θέση τους η πλειονότητα των κρατικών οργάνων, και ακόμα σημαντικότερα οι αντιλήψεις τους)
Επιφυλάσσομαι προσεχώς να αποδομήσω μία μία τις πολιτικές κινήσεις εντυπωσιασμού/φυσιογνωμίες της κυβέρνησης, αν και δε θα ήθελα καθόλου να νιώσω πως χρειάζεται να το κάνω. Και είναι εξαιρετικά πιθανό να βαρεθώ ή να μην έχω το χρόνο.
Μέχρι τότε συγκροτηματάρα:
Για να κατεβάσετε πάτε ΕΔΩ για να δείτε περισσότερα πάτε ΕΚΕΙ
Υ.Γ. Το τρολ μέσα μου χτυπιέται από τα γέλια ζητωκραυγάζοντας για τη στιγμή που ο μαρκογιαννάκης θα ζητάει το λόγο από την κωνσταντοπούλου! Εύγε!!!
Υ.Γ.2 Κάτι μου λέει πως δεν έχω (φιλο)συριζαίους αναγνώστες.
Υ.Γ.3 Η βαθύτερη αιτία που συμβαίνει όλο αυτό, ίσως και να είναι ότι έχω αρκετές μουσικές να προτείνω... μουχαχαχαχα!
Λοιπόν, για να μην ξεχνιόμαστε και να μην τρελαινόμαστε:
1.Ας μην παρεξηγείται ο κόσμος (ενδεχομένως και σύντροφοι) με τον οποίο (ίσως και να) βρεθήκαμε/θα βρεθούμε στο δρόμο αν ο αναρχικός χώρος (και όχι μόνο) δε συμμερίζεται τη χαρά του, κι αν αντιθέτως είναι σε θέση επίθεσης απέναντι στην νέα κυβέρνηση. Αυτή ήταν είναι και θα είναι η θέση της αναρχίας: ενάντια στην εξουσία κάθε είδους, κρατική ή οικονομική. Αν κάποιος νομίζει πως υπάρχει χώρος για υπαναχωρήσεις είναι γελασμένος.
2.Φυσικά και θα εκμεταλλευτούμε όποιο κενό αφήνει η εξουσία για να επιτύχουμε τους στόχους μας.
3.Εξίσου φυσικά μπορούμε και αντιλαμβανόμαστε τη διαφορά στη διαβάθμιση της βαρβαρότητας του κράτους, δεν θα ισχυριστούμε ποτέ ότι η χούντα είναι το ίδιο με τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά εκεί που κάποιοι βλέπουν χαραμάδες ελευθερίας εμείς βλέπουμε το πλαίσιο της βαρβαρότητας. Και αυτό είναι που θέλουμε να γκρεμίσουμε, από αυτό να απαλλαγούμε... ακόμα κι αν διακρίνουμε αγνές προθέσεις πίσω από τους "διαχειριστές" της βαρβαρότητας αυτής (sic).
4.Οι εύκολες και ανέξοδες κινήσεις προς συγκράτηση ψηφοφόρων και αριστερού ακροατηρίου που ακόμα και εσωκομματικά είχε αρχίσει τις χριστοπαναγίες για τις συνεργασίες και τις υπαναχωρήσεις από πλευράς σύριζα, δεν πρέπει να μας εντυπωσιάζουν, να αναπτερώνουν τις ελπίδες μας, να απονευρώνουν τη δράση μας. Τα κάγκελα που βγάλανε μπροστά από τη βουλή ή η ακύρωση λειτουργίας των φυλακών τύπου γ όχι μόνο είναι εύκολες και ανέξοδες κινήσεις, αλλά και μεταφέρουν στο μέλλον αναπόδραστες συγκρούσεις και (επανα)προσεγγίζουν εξευμενίζοντας (κερδίζοντας πολιτικό χρόνο και συμπάθεια), το αριστερό ακροατήριο... που ίσως και να είναι το μόνο που μπορεί να γλυτώσει την κυβέρνηση από τις σίγουρες νεοφιλελεύθερο-ακροδεξιές επιθέσεις που θα δεχτεί είτε επιχειρήσει το ελάχιστο των ήδη ελάχιστων υποσχεμένων, είτε όχι.
5.Αν κάποιος πιστεύει πως θα γυρίσουμε στην ευμάρεια και την επανάπαυση του καταναλωτισμού ή στη μακαριότητα της ιδιώτευσης και του ατομικισμού που διέκριναν μέχρι το 2010 την ελληνική κοινωνία σφάλει για πολλούς λόγους:
α)Αναρχικοί (και γενικότερα αγωνιστές του αντικαπιταλιστικού χώρου -κομμουνιστές, αυτόνομοι, ανένταχτοι) υπήρχαν στα κινήματα και στους αγώνες από πολύ νωρίτερα από το 2010, δεν εφησυχάστηκαν τότε, δεν θα εφησυχαστούν και τώρα. Θα υπάρχει πάντα κόσμος που ο εναλλακτισμός και η σιωπή με αντάλλαγμα ξεροκόμματα του παραγόμενου πλούτου δε θα του είναι ποτέ αρκετά.
β)Ο καπιταλισμός έχει πάψει να είναι διαχειρίσιμος όπως τον ξέραμε. Τα κευνσιανά μοντέλα διαχείρισης του καπιταλισμού είναι καταδικασμένα, και πεπερασμένα, όσο και όπως κι ο ίδιος ο καπιταλισμός.
γ)Η φασιστική άνοδος και ο φανερός εκφασισμός μέρους του κοινωνικού σώματος δημιουργεί συνθήκες αλλά και ανάγκες αγώνα. Αγώνα για να περάσουμε πάνω από τις φασιστικές κουράδες, και αυτό δεν έγινε ποτέ μέσω των κυβερνήσεων. Δεν γίνεται να είναι οι κυβερνήσεις αυτές που θα αναλάβουν τον αντιφασισμό, αυτή είναι μία χαμένη υπόθεση. Κι αντιφασισμός χωρίς επίθεση στις συνθήκες που τον γεννά (καπιταλισμός) δε νοείται. Δεν υπάρχει καλός και κακός, επιτυχημένα ή αποτυχημένα διαχειρίσιμος καπιταλισμός (αποκούμπι του οποίου είναι και ο φασισμός).
δ)Δεν υπάρχει κοινωνική ειρήνη: Η κοινωνία ακόμα χωρίζεται σε τάξεις και τα συμφέροντα των λίγων εξακολουθούν να πατάνε το λαιμό των πολλών.Ο μπάτσος είναι ακόμα μπάτσος. Ο δικαστής είναι ακόμα δικαστής. Ο στρατιωτικός είναι ακόμα στρατιωτικός. Ο παπάς είναι ακόμα παπάς. Και όλα αυτά ως φυσική εξέλιξη και συνέχεια μέσα στο κράτος.(ειδικά στο ελληνικό κράτος που από το φασίστα μεταξά, μέχρι τον ακροδεξιό σαμαρά δεν εκδημοκρατίστηκε ποτέ, αμετακίνητα στη θέση τους η πλειονότητα των κρατικών οργάνων, και ακόμα σημαντικότερα οι αντιλήψεις τους)
Επιφυλάσσομαι προσεχώς να αποδομήσω μία μία τις πολιτικές κινήσεις εντυπωσιασμού/φυσιογνωμίες της κυβέρνησης, αν και δε θα ήθελα καθόλου να νιώσω πως χρειάζεται να το κάνω. Και είναι εξαιρετικά πιθανό να βαρεθώ ή να μην έχω το χρόνο.
Μέχρι τότε συγκροτηματάρα:
Για να κατεβάσετε πάτε ΕΔΩ για να δείτε περισσότερα πάτε ΕΚΕΙ
Υ.Γ. Το τρολ μέσα μου χτυπιέται από τα γέλια ζητωκραυγάζοντας για τη στιγμή που ο μαρκογιαννάκης θα ζητάει το λόγο από την κωνσταντοπούλου! Εύγε!!!
Υ.Γ.2 Κάτι μου λέει πως δεν έχω (φιλο)συριζαίους αναγνώστες.
Υ.Γ.3 Η βαθύτερη αιτία που συμβαίνει όλο αυτό, ίσως και να είναι ότι έχω αρκετές μουσικές να προτείνω... μουχαχαχαχα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου