Ποιό Πολυτεχνείο?

Πολλά σηκώνει να γράψει κανείς για το πολυτεχνείο, το νόημα της εξέγερσης, το νόημα της δημοκρατίας, το νόημα των αγώνων του τότε, την αισχρότητα της χούντας και της καταπίεσης...μπορώ κι εγώ, αλλά αφενός θα διαβάσεις πολλά και καλά, αφετέρου δε με ενδιαφέρει να γράψω κάτι τέτοιο, με το συμπάθιο κιόλας.
Όχι γιατί υποτιμώ τίποτα ή χλευάζω κάτι άλλο.
Ούτε γιατί ξεχνάω τους νεκρούς, μήτε γιατί αδιαφορώ για τους αγώνες και τις εξεγέρσεις, εννοείται!

Αλλά γιατί αγαπητό ποίμνιο, το έλεγε καλύτερα από όλα εκείνο το σύνθημα που κοσμούσε τους τοίχους το Δεκέμβρη του 2008:

FUCK MAY 68
FIGHT NOW!

Ωραία, η τότε χούντα, η εξόφθαλμη, μας τελείωσε, οι συμμετοχές εξαργυρώθηκαν, η ΑΣΤΙΚΗ δημοκρατία θριάμβευσε, και τώρα που το ολοκληρωτικό της πρόσωπο παρουσιάζεται ξεκάθαρα, τώρα που ζούμε ξανά και ξανά την κατοχή, τον εμφύλιο, τη χούντα, όλα μαζί, μπορούμε να φάμε σκατά και να χορτάσουμε.
Καλή μας όρεξη...

Κοινωνικό συμβόλαιο δεν υπάρχει, ποτέ δεν υπήρχε.

Ανταλλαγή ανοχής με προϊόντα, βόλεψη με αντίτιμο την απάθεια, οπορτουνισμός κι ατομισμός με αντίτιμο την κοινωνική συνοχή, την κοινωνία την ίδια, το μέλλον.
Αυτά "γιορτάζουμε", αυτά έκανε η δημοκρατία που φτιάξαμε, ανεχτήκαμε, ζήσαμε.

Καιρός να διαλέξουμε πλευρές, και οι πλευρές στην ουσία τους είναι μόνο δύο, μετά σφαζόμαστε και μεταξύ μας.

Γι' αυτό σου λέω, άσε το Πολυτεχνείο του '73, κι έλα στο ζόρι του τώρα.

...Δεν μας έμαθε και τόσα πολλά το αίμα του Νοέμβρη, δυστυχώς!

Μαζί με την ανάρτηση και ο ψαλμός της εβδομάδας.

Σε αυτό το τραγούδι, θεωρούσα πάντοτε, πως ο Άσιμος πέφτει λίγο σε αριστερίστικη θεματολογία -παρά το συγκλονιστικό του τραγουδιού- αλλά δυστυχώς το "...αν θα 'χουμε δουλειά για να 'χουμε να φάμε", σήμερα αποδεικνύεται πιο επίκαιρο και σωστό από ποτέ.

Άσχετα από τη γνώμη που έχουμε για τη δουλεια (και τον τόνο βάλτον όπου εσύ θες).