Ηγουμενίτσα, it's on (Έτσι κι αλλιώς).

Άρρωστος, φτάνω στη συνέλευση, κανονίζουμε τα της πορείας, είναι ξεκάθαρο πως θα είναι αντιπληροφόρησης. Δεν έχουμε κατεβεί προετοιμασμένοι για σύγκρουση. Βγάζουμε την πορεία, συζητάμε τα ενδεχόμενα, κανείς δεν πιστεύει ότι θα γίνει κάτι.

Μερικές ώρες αργότερα.
Γίνεται η πορεία, με τους μετανάστες να κατεβαίνουν από τους καταυλισμούς και να προσπαθούν να μπουν στην πορεία μαζί μας.
Με διμοιρίες άπειρες για τα δεδομένα της πόλης.
Με ασφαλίτες, φασίστες, ρουφιάνους πίσω από τις γραμμές των μπάτσων που μας πηγαίνανε κωλοφεράτζα αγκαζέ...
Έχουμε χαλαρώσει, τα λέμε με φίλους και συντρόφους από άλλες πόλεις.
Η πορεία τελειώνει, θα γυρίσουμε πίσω και μετά θα ανεβούμε στους καταυλισμούς να πάμε στους μετανάστες ρούχα, φάρμακα, φαγητό.

Μετά από πολύ περπάτημα, μας την πέφτουν απροκάλυπτα με ξύλο, με κρότου λάμψης, με χημικά, κανείς δεν περίμενε να γίνει λίγα μέτρα πριν τελειώσει η πορεία.
Με συντρόφους να τρέχουν δίπλα μου, με κάτι μπάτσους που έτσι και είχαμε πάει για σύγκρουση ακόμα θα κοπανάγαμε...

Μαθαίνουμε για προσαγωγές συντρόφων.
Με τι κατηγορίες, στα τελειώματα μετά από πολλά χιλιόμετρα πορεία, αυτοί μας την έπεσαν, προφανώς με σχέδιο και εντολή.
Δε χτυπάς έτσι, με τέτοιο τρόπο και εντελώς αναίτια μία πορεία που τελειώνει.
Το ένα χημικό πίσω από το άλλο κι εμείς τρέχουμε, σπάμε στα στενά.

Μας έχουν ανοίξει τα κεφάλια.
Το πρόσωπο να καίγεται, σύντροφοι δακρυσμένοι να έρχονται μαζί μας, αποκλεισμένο το κέντρο υγείας από μπάτσους κάθε λογής.
Τσαμπουκάδες με τους γιατρούς μήπως και δίνουν ονόματα στους ασφαλίτες που κόβουν βόλτες μέσα στα ιατρεία.
"Μη φοβάστε, τυπικό είναι, δε δίνουμε τα ονόματα".
Τσαμπουκάδες με ασφαλίτες που είναι έξω από τα ασθενοφόρα και μας κοζάρουν, μήπως και δεν μας άνοιξαν αρκετά καλά το κεφάλι(?).
Στο κέντρο υγείας τις πρώτες στιγμές (αλλά και αργότερα στο νοσοκομείο) ανησυχία για ένα πιτσιρικάκι ημιλιπόθυμο.
15 χρονών, σωριασμένο στο κρεβάτι που πριν καθόμουν, μετά στο νοσοκομείο πάνω στο φορείο, φοβισμένο μήπως και σκάσουν μπάτσοι, μήπως και φύγουμε και μείνει μόνο του και το μαζέψουν. Τον μεταφέρουν οι νοσοκόμες για εξέταση.
"Ρε, που με πάνε, μη με αφήσετε"
"Μη φοβάσαι σύντροφε, δε θα έρθουν εδώ τα γουρούνια, εδώ είμαστε δε σε αφήνουμε".
4 ήμασταν για ράμματα, το συντροφάκι με πρησμένο πρόσωπο, προσπαθεί να ξεράσει, δεν ξέρουμε τι ακριβώς έχει γίνει, σίγουρα τον έχουν χτυπήσει, ένας σύντροφος με εξάρθρωση ώμου.
Στο νοσοκομείο κι ένας μπάτσος με ένα επίδεσμο να κρατάει το χέρι του (και καλά), τον φυγαδεύουν πριν προλάβουμε να πάρουμε χαμπάρι.
Περιμένουμε, προσπαθούμε να μάθουμε τι γίνεται στην πόλη, μας ράβουν τον ένα μετά τον άλλο, λίγο πριν φύγουμε έρχεται ένας σύντροφος, μάλλον με σπασμένα πλευρά, δεν ξέρω τι έγινε, ήταν κι άλλοι σύντροφοι εκεί, έπρεπε να φύγουμε...

Έτσι νομίζετε ρε καριόλια ότι θα μας σπάσετε?
Δεσμούς χτίζουμε με τους συντρόφους μας, και φτιάχνουμε καινούρια ραντεβού, με άλλες προϋποθέσεις.




Υ.Γ. Ίσως στα είπα κάπως χαωμένα, ελπίζω να νιώθεις τουλάχιστον, αν δεν καταλαβαίνεις ακριβώς.