Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Περί αλληλεγγύης και άλλων τινών...

Να ξεκαθαρίσω κατ΄αρχήν πως σέβομαι την όποια υπερασπιστική γραμμή, του κάθε πολιτικού υποκειμένου, προκειμένου να ελευθερωθεί. Eίναι άλλωστε πιο χρήσιμο να είναι έξω, παρά "μέσα".
Αναπόφευκτα, κάποιες επιλογές φανερώνουν (ή κρύβουν) περισσότερη (ή λιγότερη) συνέπεια και συνέχεια λόγων - έργων.
Αλλά πιστοποιητικά δε μοιράζω, δεν πιστεύω σε καμία καθαρότητα, και μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο καθισμένος στο δωμάτιό μου, να κρίνω κάποιον ο οποίος είναι προφυλακισμένος και αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο πολυετούς κάθειρξης.

Όμως, έπεσα πάνω σε αυτό στο imc και σκάλωσα λίγο.
Σκάλωσα γιατί όταν λες:
"Ευχαριστούμε θερμά όλες τις συντρόφισσες και όλους τους συντρόφους για την αλληλεγγύη που μας έδωσαν με κάθε δυνατό τρόπο."
δίνεις πολιτική διάσταση τόσο στην υπόστασή σου, όσο και στη δίωξή σου.
Ειδικά όταν επί σειρά μηνών δέχεσαι την αλληλεγγύη, και στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης συμπεριλαμβάνονται συζητήσεις με τις συντρόφους των κατηγορουμένων, τότε προφανώς και αντιμετωπίζεις να υπερασπιστείς, σε μεγάλο βαθμό, πολιτικά τον εαυτό σου.

Προφανώς η υπερασπιστική γραμμή άλλαξε, και ξαφνικά ζητείται η "απόσυρση" της αλληλεγγύης. Έστω.
Κι αν καταδικαστούν, αν αλλάξουν πάλι δικηγόρο κάποια στιγμή και γυρίσει στο πολιτικό την υπερασπιστική γραμμή;

Είναι η αλληλεγγύη σαν τα τηλέφωνα, αλά καρτ, να αποσύρεται και να επαναπαρέχεται σύμφωνα με τις ανάγκες του κάθε κατηγορούμενου, κομματιού της κοινωνίας, κατάστασης;
Οφείλει να "σύρεται" ένας ολόκληρος (ο οποιοσδήποτε) πολιτικός χώρος πίσω από τις όποιες ατομικές και ευμετάβλητες (προφανώς) πολιτικές αποφάσεις, ανθρώπων που οι ίδιοι έχουν δηλώσει συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα;

Άσχετα με το βαθμό συμφωνίας/διαφωνίας του καθενός από εμάς με τις πρακτικές του "ένοπλου" ή/και τις προεκτάσεις του (άλλωστε η αλληλεγγύη, δεν έχει να κάνει απαραιτήτως με συμφωνία στον πολιτικό λόγο ή και τις πρακτικές αυτών στους οποίους δίδεται), όπως είναι η απαλλοτρίωση των τραπεζών, νομίζω δε μπορεί να αρνηθεί κανείς από εμάς τη συνέπεια του Δημητράκη ή του Βούτση-Βογιατζή, σε αντίστοιχες πάντα περιπτώσεις.
Τουλάχιστον δε μας έβαλαν να αναρωτιόμαστε αν είμαστε έρμαια του κάθε δικηγορίσκου, και αν έχει/είχε νόημα η αλληλεγγύη μας.

Και συγχρόνως προχωράς σε αποχή συσσιτίου ή έκφραση αλληλεγγύης στα αιτήματα του απεργού πείνας Κ. Γουρνά.

Αποφάσισε τι θες να πεις, πως να το πεις, και με ποιους να στέκονται δίπλα σου όταν το λες, αλλιώς μη με τραβολογάς πέρα δώθε να προσπαθώ να μαντέψω.

Δεν έχω κανένα σεβασμό στην ιστορία του οποιουδήποτε, κι ο καθένας κρίνεται με βάση το παρόν του, κι όχι κάποια χωροχρονική κολυμπήθρα στην οποία ξεπλένονται οι τωρινές επιλογές με βάση τις δυσκολίες, τις επιλογές, τη συνέπεια του παρελθόντος.
Είμαστε αυτό που κάνουμε τώρα.

Οπότε το αντεπιχείρημα του ναι μεν αλλά έκανε αυτό, εκείνο, το άλλο, ή οτιδήποτε σχετικό δε μου λέει κάτι. Αυτό που μου λέει είναι το "κρέμασμα" ουσιαστικά όσων στάθηκαν δίπλα τους.

Και ξαναλέω για να μην παρεξηγηθώ, επαναστατόσημα δε μοιράζω, αλήθειες απόλυτες δε γνωρίζω, δε μπορώ και δε θέλω να αρνηθώ την πολιτική ταυτότητα και ιδεολογία του οποιουδήποτε, δε με απασχόλησαν ποτέ οι ταμπέλες ιδιαίτερα άλλωστε.

Κι ούτε καν είμαι σίγουρος αν υπάρχουν επιλογές να "ξεπλυθούν" επί του συγκεκριμένου.
Ενδεχομένως να φεύγει από το συγκεκριμένο παράδειγμα ο συλλογισμός μου, και θέτω γενικότερα ερωτήματα.
Και πάλι, μάλλον περισσότερο για εσωτερικές ανησυχίες πρόκειται, τις οποίες είπα να δημοσιοποιήσω.

Δεν υπάρχουν σχόλια: