Σκουλίκι δε λες τίποτα.

Από πού να ξεκινήσω πραγματικά δεν ξέρω…


Ξεκίνησε, διαβάζω, ως σκουλίκι, και στην πορεία έγινε schooligans.
Το διάβαζα το περιοδικό, όσο έβγαινε με την ελευθεροτυπία κι όσο αγόραζα ελευθεροτυπία βεβαίως.
Μετά το έχασα.

Το ξαναβρήκα εσχάτως στο νετ, ψάχνοντας κάτι...

Πάντα μου έβγαζε μία σχετική αναγούλα νομίζω, κάτι σαν μαθητική lifo και Athens voice ένα πράγμα.
Ένας εναλλακτικός ελαφρύς και καλά προβληματισμός(!) μέσα από τον οποίο ενίοτε, έως και συχνά μπορεί να περνάνε και γαμώ τα συντηρητικά θέματα και μηνύματα.

Έτσι στις συνεντεύξεις που φιλοξενούν πάνε από τον Χριστιανόπουλο στον Πάγκαλο, κι από τους Rotting Christ στον Μάνο.

Για τον οποίο Μάνο δεν έχουν πρόβλημα να δηλώσουν στην εισαγωγή της συνέντευξής του πως «Μιλάει ελεύθερα και λέει πράγματα που δεν τα περιμένεις. Πίσω απ' τους τρελούς αυτοσχεδιασμούς του, όμως, υπάρχει πάντα ένα επιχείρημα. Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς.»


Τι λέτε βρε παιδιά σοβαρά, μπράβο του, του μάγκα!

Βέβαια η συνέντευξη βρίθει νεοφιλελεύθερων μαλακιών, τυλιγμένες με ένα προοδευτισμό τύπου "ναι στο χόρτο, όχι στις παρελάσεις", κι από δίπλα (στην ηλεκτρονική διεύθυνση τουλάχιστον) σχετικό κείμενο δημοσιευμένο στη lifo (τι λέγαμε?) με τίτλο «Η απουσία του Στέφανου Μάνου από την πολιτική ζωή είναι σκέτο σκάνδαλο».

(Βρε, αφού γλυτώσαμε το στρατό στους δρόμους του Δεκέμβρη, πάλι καλά να λες!)



Αλλά πολύ ασχολήθηκα με το Μάνο, το θέμα είναι τα εναλλακτικά τσογλανάκια, που μέσα από ένα έντυπο στηριγμένο σε μεγαλοεκδοτικές πλάτες επιχειρούν στην κοινή γνώμη της νεολαίας, κυρίως.

Υπάρχουν άπειρα πράγματα να σχολιάσει κανείς, και τρελές παπαριές σε αυτά που έχουν γράψει στα διάφορα τεύχη τους, θα έγραφα άνετα τόμο σου λέω, αλλά αυτό που μου τη δίνει είναι αυτή η εικόνα του ξένοιαστου εν πολλοίς νεολαίου και το πώς αυτός ο νεολαίος λειτουργεί.

Μου τη δίνει που εκμεταλλεύονται με τον χειρότερο τρόπο τα πιτσιρίκια που νομίζουν ότι θα γίνουν σταρ και θα ζουν από τη μουσική.
Μου τη δίνει που στηρίζουν με τον αισχρότερο τρόπο ένα τελειωμένο lifestyle στις πλάτες μαθητών στο όνομα του εναλλακτισμού που έλεγα νωρίτερα.
Μου τη δίνει το lifestyle, που δημιουργούν, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει.
Κι αυτό που πραγματικά με τσαντίζει είναι η εκτροπή της οργής, της αγανάκτησης, της διάθεσης για δημιουργία, και ως εκ τούτου και της διάθεσης για καταστροφή. Η αφομοίωση και εμπορευματοποίηση του θυμού.

Από περιοδικάκι λοιπόν, οι συγκεκριμένοι τύποι κατάληξαν σε ατζέντηδες μαθητικών σχημάτων, διαφημιστές συναυλιών, υπεύθυνοι δισκογραφικής, όπως φαίνεται.

Μύρισε χρήμα αγαπητέ αναγνώστη, η δισκογραφία πεθαίνει, εμείς βρήκαμε/δημιουργήσαμε αγοραστικό κοινό, οπότε πάμε με άλλες αξιώσεις, με άλλους όρους στο παιχνίδι του θεάματος.

Ψάχνω να βρω αναγνώστη μου το κειμενάκι που λέει για την κυκλοφορία του νέου δίσκου των looming titties, από τη δισκογραφική που φτιάξανε, κάνα 5λεπτο, αλλά δυσκολεύομαι. Για περιοδικό έχει πιο πολλές ενημερώσεις (sic) για live από ότι έχει το site της didi music!

Το schoolwave εδώ, εκεί, αλλού, παραπέρα, λίγο πιο κει … δε γαμιόμαστε λέω εγώ?

Το βρήκα λοιπόν, και ορίστε τι γράφει το κείμενο για τους looming titties:

«Το όνειρό τους, όπως και για κάθε μπάντα, ήταν βέβαια ο δίσκος.
Όταν μάθανε ότι εμείς οι Schooligans φτιάχνουμε μια μικρή δισκογραφική εταιρεία, μίλησαν μαζί μας και αποφασίσαμε να βγάλουμε εμείς τον πρώτο τους δίσκο.»

Εδώ λοιπόν αγαπημένε αναγνώστη μαθαίνεις πως το όνειρο για κάθε μπάντα είναι να βγάλει δίσκο, και προφανώς δεν εννοεί με δικά της έξοδα δίσκο, να μοιράζεται από χέρι σε χέρι δίσκο, αλλιώς τι να την κάνουμε την δισκογραφική που πληροφορείσαι ότι έφτιαξαν;

Έχουμε λοιπόν ένα γεγονός, αδιαμφισβήτητο όπως προκύπτει, από τη διατύπωση.
Υπάρχει το δεδομένο όνειρο κάθε συγκροτήματος, όπως και το όνειρο του κάθε μικρο/μεσοαστού αν μου επιτρέπεις τον παραλληλισμό.
Long live the American dream!

Κι αποφάσισαν λοιπόν τα παλικάρια να κάνουν δίσκο στο συγκρότημα, με τη μικρή τους εταιρεία… κι άλλα κίνητρα για τα πιτσιρίκια να στέλνουν demo, περισσότερα demo, περισσότερα συγκροτήματα, μεγαλύτερη και καλύτερη επιλογή προϊόντος!

Πιο πριν διαβάζουμε στο ίδιο άρθρο:

«Τελικά την Ούρσουλα την αγάπησαν πολλοί κι όχι μόνο για ένα βράδυ. Όταν ανέβηκε το βίντεο στο YouTube, τα views άρχισαν να πολλαπλασιάζονται. Σήμερα έχει φτάσει τα 54.000 views…Το βίντεο του «Μπάνιου» έχει φτάσει σήμερα τα 25.000 views…..»

Ερμηνεύσιμα στοιχεία αναγνώστη / αναγνώστριά μου… έτοιμο αγοραστικό κοινό.
Πιτσιρικάδες, τυχαίο;
Κάθε προϊόν απευθύνεται σε συγκεκριμένο αγοραστικό κοινό, όχι;… άλλωστε μας το λένε και οι ίδιοι:

«Οι μεγάλοι μάλλον θα τα βρουν ανώριμα ή χαζοχαρούμενα. Δεν υπάρχουν εδώ ούτε βαθιές σκέψεις, ούτε επαναστατικά μηνύματα, ούτε αγωνία για το μέλλον. Υπάρχουν τρεις έφηβοι που εκπροσωπούν χιλιάδες άλλους και ζουν στην υπέροχη κοσμάρα τους.»

Οι μεγάλοι, δεν είναι αυτοί το αγοραστικό κοινό τους.
Παράλληλα μαθαίνουμε (εμείς που έχουμε κάποια χρονάκια από τότε που την κάναμε από την εφηβική ηλικία) πως χιλιάδες είναι οι έφηβοι που δεν έχουν βαθιές σκέψεις και αγωνία για το μέλλον. Γιατί; Γιατί ζουν στην κοσμάρα τους και σε αυτό εκπροσωπούνται από τους 3 έφηβους looming titties...

Ακόμα και για να είσαι στην κοσμάρα σου αγαπημένε έφηβε, χρειάζεσαι εκπρόσωπο.

Πάντως σε περίπτωση που χάνουν έσοδα:

«INFO: Το album κυκλοφορεί σε όλη την Ελλάδα. Αν δεν έχει φτάσει στο δισκοπωλείο της περιοχής σας, πείτε τους να το παραγγείλουν από το Μουσικό Ταχυδρομείο.»

Και θα κλείσω αυτό το ποστ σχολιάζοντας θέμα από το πρώτο τεύχος του περιοδικού με τίτλο «Ο μεγάλος αναρχικός» αναφερόμενο στον Μάνο Χατζιδάκι.
Μέσα στο αφιέρωμα διαβάζουμε την επιστολή που είχε στείλει ο Χατζιδάκις το ’86. Και κάπου εκεί βλέπουμε:

«Άρθρο που έγραψε ο Xατζιδάκις με αφορμή επεισόδια που έγιναν τον Mάιο του 1986 στο κέντρο της Aθήνας ανάμεσα σε αστυνομικούς και σε νεαρούς που χαρακτηρίστηκαν “αναρχικοί”»

Την ίδια στιγμή που ο Μάνος είναι ο μεγάλος αναρχικός, οι νεαροί είναι «αναρχικοί». Και πιστοποιητικά αναρχίας μοιράζονται, τι τους πέρασες;

Κι αφού το schoolwave πήγε και στο μέγαρο, για να μη νομίζετε ότι είναι καμία φάση του πεταματού μόνο για κλαμπάκια και ανοιχτά θέατρα, νομίζω πως μπορώ διακριτικά να τελειώσω κι εγώ αυτή την -όχι σύντομη παραδέχομαι- ανάρτηση και να σας αφήσω να βρείτε μόνοι σας τα διαμαντάκια που κρύβονται στα τεύχη των λαμπρών αυτών τύπων, που καθόλου εντύπωση δε θα μου έκανε αν μετέτρεπαν το ένθετο σε εφημερίδες περιοδικό τους, σε "ανεξάρτητο" “free press” (άλλη πληγή κι αυτή, το έθιξε κι ο υπορεαλισμός αυτό το θέμα) έντυπο.


Να τελειώνουμε με τους μεσάζοντες!